Foto Klaas Koppe
Gerard Reve danst, Drôme, Geheime Landgoed, 3 juli 1993

L' Albatros

Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.

A peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à côté d'eux.

Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid!
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait!
Le Poète est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.

Charles Baudelaire (1821-1867), Les fleurs du mal (1859)


In de vertaling van Slauerhoff:

De Albatros

De scheepsbemanning, om zich te vermaken,
Vangt albatrossen, zwervers van de zee;
Zij reizen, waar zij buit noch prooi zien naken,
De koersen van de schepen achtloos mee.

Die koningen der lucht als kreupelen en manken
Zijn, neergeschoten, machteloos en mak.
Laten hun vleugels zakken op de planken
Als lamme riemen van een hulploos wrak.

Deze bevleugelde - hoe links en onbeholpen!
Vroeger zoo schoon - bespottelijk en lomp!
Een tracht de vogel hurkend na te volgen
De ander wringt in zijn bek een korte pijpestomp!

Zoo de poëet te midden van 't gepeupel,
Hij kent den storm en lacht om die hem steenigt,
Ten grond gehaald bij 't hoongelach der menigt',
Maken zijn reuzenvleugelen zijn voeten kreupel.